Integracja Sensoryczna jest formą rehabilitacji uważaną kiedyś za kontrowersyjną formę terapii dedykowaną dzieciom z wyzwaniami szkolnymi. Początkowo stosowano ją u młodzieży z trudnościami w nauce. Dziś jest powszechnie stosowaną oraz uznaną przez EBM (Evidence Based Medicine) formą oddziaływania rehabilitacyjnego u dzieci z deficytami rozwojowymi, trudnościami w nauce, zaburzeniami motorycznymi itd.

Twórczyni Integracji Sensorycznej A. Jean Ayres (1970)  stwierdziła, że integracja sensoryczna jest to długi proces terapeutyczny opierający się na fakcie, że mózg odbiera szereg bodźców płynących z ciała i środowiska. Natomiast jego nadrzędnym zadaniem jest analiza, interpretacja i uporządkowanie bodźców oraz przygotowanie odpowiedniej reakcji.
Terapia SI opiera się na pracy nad zmysłami: dotyk, równowaga (układ przedsionkowy), propriocepcja, wzrok, węch, smak. Uporządkowanie doznania zmysłowego oraz odpowiednia reakcja odgrywają bardzo ważne znaczenie w codziennym funkcjonowaniu każdego z nas.

Objawy nieprawidłowego funkcjonowania:

• Dziecko dostrzega bardzo niewielkie zmiany w otoczeniu.
• Dziecko rozprasza się na każdą zmianę w otoczeniu, ruch, przedmiot.
• Dziecko ma trudności w wykonaniu najprostszej czynność w głośnym bądź kompletnie cichym otoczeniu.
• Dziecko nie rozumie polecenia.
• Dziecko ma problemy z odróżnieniem silnego dotyku od delikatnego.
• Dziecko ma problemy w rozpoznaniu  mocnego lub delikatnego smaku/zapachu.
• Dziecko nie podejmuje nowych, nieznanych zadań ruchowych.
• Dziecko jest niezdarne, sztywno porusza się.
• Dziecko trzyma niezmiennie głowę w tej samej pozycji- np. przechylonej na bok.
• Dziecko jest niezdolne albo niechętne do zmian.
• Dziecko sprzeciwia się każdej zmianie.
• Dziecko posiada szereg powtarzalnych zachowań.
• … wiele innych.